خزان جوانی..

زهرا ، به ماتم تو کند نوحه خوانی ات
مادر! چرا خزان شده آخر جوانی ات؟
نالان، ز جنت آمدم اکنون کنار تو
گشته چو عُمرِ یاسِ علی زندگانی ات
لب تشنه هستی و به تو آبی نمی دهند
درکربلا شده، نظرِ آسمانی ات
با ناله ی تو هلهله ها هم صدا شده
اینها همه، بیانگر بی همزبانی ات
هرچند پر شکسته بوَد مادرت کنون
بال و پر پرنده کند سایه بانی ات
هم ناله ی جواد تو این نوحه سر دهیم:
«مادر! فدای غربت وقبر نهانی ات»
ای گوهر یگانه که مثلت فلک ندید!
رکن تمام عالم قدّ کمانی ات

شعر: اکبر پورآقا