غایت آمال

خسته ام ای زندگی از رخ صد روی تو

چون به من آموخته جمله هیاهوی تو

هر چه دویدم فقط، درد به جانم رسید

دور خودم گشته ام ، در سر این کوی تو

غصه همی خوردم از قصه ی بیهوده ات

موی سرم شد سفید، در ره و در سوی تو

غافل از این بوده ام صاحب تقدیر کیست!

غایت آمال اوست، رب من و هوی تو

کاش به جای همه رفتن و غم خوردنم...

بنده ی او می شدم، عبد خدا جوی تو

اکبر پورآقا