ماه مهمانی

بس که به جان فکنده ام حجاب ها

گشته دلم خسته ی اضطراب ها

حاصل من حال خراب من است

بس که دلم رفت پی سرا ب ها

شهره شدم به عشق جانان ولی

گشت دلم در پی ناصواب ها

وای دلم وای دلم وایِ تو!

کاش شود خانه ی تو خراب ها

کاش تو هم محفل جان می شدی

پُر ز تولای فَلک جناب ها

کاش تو هم خانه ی او می شدی

عاریِ از ریب و ریا، حباب ها

حال که مهمان شده اند متقین

ای دل من گوشه ی عزلت گزین

این سفر بنده ی ربانی است

این سفر سحاب رحمانی است

این کرم و مرحمت حضرت

بنده نواز، ایزد سبحانی است

این که زمین روشن و گیرا شده

فرصت عیش است که مهمانی است

عالم و آدم همه دعوت شدند

لیک خوش آن بنده که یزدانی است

عیش بود بیش بر آن کس که او

چشم و دلش پر نم و بارانی است

خیز دلم! وقت غیاث آمده..

..ذکر لبم شاه خراسانی است

شمس شموس همه عالم رضاست

تکیه ی من، صحت حالم رضاست

اکبر پورآقا