گل زهرا

ای کعبه توئی تنها بر صوم و صلا قبله

اما گل زهرا شد بر عشق و ولا، قبله

هم کعبه ی روح است او هم قبله بر انسانی

آن گل که به شیدایی بر هر دو سرا قبله

سوزَش به دعا بنگر، روح عرفات از او

این گُل نه فقط مشعر، بر سعی و صفا قبله

گُل را چو شکستندش، حق مشتریش گردید

بر روح و سجود جان، آن خون خدا قبله

با خون وجود خود چون راه نشانم داد

گفتم که توئی دیگر،ای قبله نما قبله

جانباز حقیقت شد همراه عزیزانش

هفتاد و دو معشوقه بر اهل سما قبله

هفتادو دو مهپاره بر دار ولا گشتند

در دیر بلا جویان سرهای جدا قبله

یک خواهر نالان را در دشت بلا دیدم

گوید که خداوندا، گردیده دو تا قبله

یک قبله به زیر پا یک قبله به روی نی

ای من به فدای تو، ای بر اسرا قبله

شعر: اکبر پورآقا